З беларускай нізкі

Не, не час рассядацца,
                                     падвоблакам квецені белай,
Слухаць радасць пчаліную,
                                    дрэў і вятроў галасы.
Пацалуй гэты камень —
                                   часцінку сцяны абгарэлай,
І свабоду,
                                   што горда трымае ў руцэ каласы.
І сляды пацалуй,
                                   што эпоха сама ўкамяніла,
Пацалуй і спакойна
                                  па іх накіруйся ў лугі…
Ты навекі ў даўгу
                                  перад кожнаю брацкай магілай,
Перад днямі высокімі,
                                 што над Брэстам шумяць, як сцягі.

Пераклад з балгарскай Н. Гілевіча.