Ляцелі над Брэстам,
Як хіжыя птушкі, стагоддзі,
I руйнавалі, і спапялялі яго.
А ён пераможцам 
У доўгім змаганні выходзіў 
Сілай і мужнасцю 
Дбайнага люду свайго.

3 мінулым нябачнаю повяззю 
Усе мы звязаны.
У вокны даўнішняга 
Імкнуся і я зазірнуць.
Вунь у святліцы 
Граматыку піша Зізаній,
Каб мудрасці кніжнай 
Нашчадкам адкрыць глыбіню.

Ӏпацій Пацей у келлі 
Складае адозвы,
Людзей паспалітых 
Жадае царквой аб’яднаць.
Ён ведае: несці дабро
Ніколі не позна,
Каб здолелі вернікі 
Ӏсціну тую спазнаць.
Але, як гаворыцца,
Кожны сваю мае праўду, 
Адсюль вынікаюць 
Спрадвечныя войны ідэй.
Для Філіповіча 
Словы Пацея, як здрада,
Якая у балота чорнае 
Крыўды вядзе.

А вунь кашталян берасцейскі
Марцін Матушэвіч 
Схіліўся ля свечкі 
I піша ўспаміны сынам, 
Ён зведаў гісторыі 
Жорсткай павевы...
А тыя ўспаміны 
Найперш – цяперашнім нам.

Айцы-езуіты ў школках 
Дзяцей навучаюць,
Нехта з малечы калісьці 
У чын важны пацэліць, 
Бясспрэчна, што лёгка веды 
Насіць за плячамі. 
Прыгледжуся, бачу: 
Між вучнямі –
Юны Нямцэвіч.

Спушчуся ніжэй 
У прадонне былога – 
Там Вітаўт у замку 
Сабраў нешматлікую раць.
Ля сценаў варожая 
Стала аблога,
Ды ведае князь,
Што здолее зло пакараць.

А што там яшчэ?
Адхінаю часу заслону.
Вось капішча з мноствам 
Славянскіх багоў.
Пад’ехаў, ды ім пакланіўся 
Здарожаны коннік. 
Выйшаў вядун,
Вітаючы шчыра яго:
«Прыехаў ты, князь,
Да мяне па блаславенне. 
Кароткі наш век,
Трэба годна яго пражыць.
Не ведаем нават,
Колькі важыць імгненне 
Між смерцю і лёсам 
На стромай мяжы.
Праз тысячу год 
Забудуць нас нашы нашчадкі. 
Праз тысячу год 
Не знойдуць нашых касцей, 
Ды мы ім пакінем 
Вялікія нашы спадкі,
Дзе вольнасць і слава 
На спадчыне той узрасце».

Ляцелі над Брэстам,
Як хіжыя птушкі, стагоддзі,
I руйнавалі, і спапялялі яго. 
А ён пераможцам 
У доўгім змаганні выходзіў 
Сілай і мужнасцю 
Дбайнага люду свайго.
I мы, жыхары яго сціплыя, 
Будзем заўсёды 
Любіць, захапляцца ім, 
Самі яго будаваць.
Каб вечна квітнеў ён 
У новых тысячагоддзях,
I справай, і словам, і песняй 
Яго праслаўляць.