Хвіліна тая вогненна ліхая,
Што цішыню ўзарвала да
                        нябёс,
Ва ўсім, прыгледзішся,
                        жывая, —
Аб ёй прыбужскі шэпча
                        вербалоз.
Яны вачыма светлымі герояў,
Так рана-рана лёгшых
                       у зямлю,
Глядзіць з бяроз, што юным
                        строем
Прышлі жыццю сказаць
“Люблю!”
Яна праз грозныя байніцы
Ўтрапёна ўглядваецца ўдаль.
І ўсё ніяк не можа ўліцца
У цішыню спакойных хваль.
Не можа! Пакуль сонца
                          свеціць
Ідзе змаганне за жывых.
Не можа! Пакуль вецер
                          смерці
Яшчэ на свеце не заціх!