«Я, узнавший и голод, и холод,
тоже этой войны ветеран».
Е. Евтушенко

Сорак першы…
                    Трагічная дата…
Да салюта
                    чатыры вясны.
З той пары
                    крэўны боль мой зацяты,
Мяне будзяць
                    ваенныя сны.
Чэрвень травамі
                    гойдаў паветра,
Ціхамірным
                  забыўчывым сном,
Налівалася
                  сокамі лета
У абдымку
                  з маладзіком.
З цішынёй
                   парадніліся птушкі,
І сады
                    палымнелі наўзбоч,
Як ніколі,
                    лагоднасць падушкі
Зберагала
                    апошнюю ноч.
Сонны мір мой
                   здаваўся трывалы,
Ды падкраўся
                  фашысцкі спалох —
Хмары смерці,
                   трывогі, вакзалы
І бяздонне
                    крывавых дарог.
Буг успеніўся
                     грознаю хваляй
І мужаў
                    жыватворнай слязой.
Брэсцкай крэпасці
                    праўда святая
Несмяротнай ахвярай
                    са мной.
Свет звужаўся
                   ад бомбаў і смагі,
Заціскаўся
                  ў каменны мяшок.
Ёсць патрон…
                  неба сінь…і адвага,
І свабоды
                 шчымлівы глыток.
Адступалі
                 з баямі і з болем,
Пакідалі
                знявечаны сад.
На ўвесь свет
                падымаўся за волю
Шматмільённы
                савецкі салдат.
Дні і ночы
                бурліла змаганне,
Гнеў грымеў
                між нябёс і палёў,
Бачыў Мінск
                пераможны свой ранак,
Верыў
                сіманаўскі Магілёў.
Не скарыўся
                 прастор белавежскі —
Сталі мсціўцам
                 малы і стары…
Сняцца мне
                партызанскія сцежкі
І зялёная школа
                ў бары
Адыходзяць
               туманамі годы,
Нада мной
                баявы небакрай —
Ярка сонечны
               Ліпень свабоды,
Перамогай
               увенчаны Май.