У джунглях – ноч.

         А на глухой паляне,

Прыціснуўшы вінтоўкі

         да грудзей,

Глядзяць байцы, як на

жывым экране.

Над Бугам эскадрылія гудзе.

Ненавісцю напоўніліся вочы,

Калі на незнаёмай  ім зямлі

Снарады разарвалі цемру

                           Ночы,

Чужыя боты с грукатам ішлі.

Таму мацней сціскалі рукі

                           Зброю,

Калі у шквале дзікага

                           Агню,

Стаялі бессмяротныя героі,

Дзе нават вораг

                  Пакідаў браню,

Калі ж баец, знясілены ад

                           Раны,

Абняй рукамі чорную сцяну,

Хлапчук, сядеўшы побач

                  Ля экрана,

Яму з вадою фляжку

                  Працягнкуў.

А на світанні зноў гарэлі

                           Склады,

Лакатары лавілі ў небе цэль,

І да плячэй прыціснуўшы

                           Прыклады,

Вьетнамцы ўспаміналі

                           Цытадель.