Вы ўяўляеце,
Як над Бугам 
Пачынаецца плынь вясны... 
Пакрываюцца вербы пухам – 
Хоць на ясiк яго вазьмi.

Ну, а потым 
Сады дымяцца,
Выстаўляючы белы цвет.
Моўчкi думаеш: «Пакрасавацца 
Захацелi на цэлы свет».

I становiцца 
Зелена-бела
На зямлi i ў вачах людскiх –
Не іначай – вясна надзела 
Маскхалаты пагранпаставых.

Цвету доўга 
Садам не стрэсцi,
Але нечага ж у вясны 
Не хапае, пакуль у Брэсце 
Не запаляцца каштаны.

Паплыве з iх 
Не дым-чадзiла –
Водсвет сонечны ўначы.
Дрэвы яснае-яснае дзiва 
Панясуць, ля дарог iдучы.

Хоць i поўнач,
Святлiшча столькi,
Што iрдзее трава расой.
Высыпай на траву iголкi –
Знойдзеш к ранiцы да адной.

Не сустрэнеш 
Цяпер заспаных.
Людна у парках, звiняць гаi.
Колькi тут маладых, каханых,
I залiвiстых, як салаўi!

Можа,
Верыць мне хто не хоча, –
Тым сюды б свой прызначыць прыезд, 
Калi ў цвеце каштанаў ночы –
Ночы белыя – славiць Брэст.