Не,
         не турыстам,
                            не сярод гасцей, –
Як сын,
         што доўга не бывае дома,
Я прыязджаю ў Брэст усё часцей,
І ўжо даўно мне тут усё вядома:
І засень паркаў,
                            людных і густых,
І ўскраіны з запыленым агрэстам…
І Мухавец…
І сум таполяў тых,
Што,
         як штыкі,
                            ускінуты над Брэстам.
Я кожны раз прыхожу да фартоў,
Стаю ля брамы доўга,
                                      як паломнік,
І кланяюся зноў зямлі святой,
Дзе кожны камень
                                      як маўклівы помнік.
Дзе б ні блукаў па свеце,
                                               абмінуць
Я не магу свяшчэнныя руіны.
І сэрца
                   кожны раз
                                      хоць пяць мінут
Абавязкова тут пабыць павінна.
Я не баюся тут мурам сівым,
Задымленным байніцам
                                               спавядацца…
Не як з музеем, Брэст, –
                                               як з вартавым,
Вітаюся я моўчкі,
                                      па-сваяцку.