Над крэпасцю ўецца зняможаны сцяг
У грукаце,
                 скрогаце,
                                  дыме атак.
Забіты,
                знявечаны
                                  сінія сны,
Нічога не бачна з-за чорнай сцяны
                                                            вайны.
Крывавае ранне
                              ступіла ў падвал,
Над полем змагання
                              шалее метал.
Упарты трубач
                              проста ворагу ў твар
Трубіў,
хоць вакол калыхаўся пажар.
Трубу, як рупар,
                              прыціснуў да губ
І трубіць,
нібыта у тысячу труб.
Упарты трубач!
                            Але раптам —
                                                        абвал!
Здаецца,
раструшчыў яго напавал.
І глыбей на плечы
                          звісае граніт.
Ён сонца не бачыць,
                           што ўстала ў зеніт.
У грукаце,
скрогаце,
свісце свінца
Ніхто не заўважыў
                         знікнення
                                            байца.
А воін
хацеў бы падняцца,
каб зноў
Склікаць у атаку
адважных сяброў.
І сумна даносіцца дроб станкача:
                                — няма трубача!
                                — няма трубача!
А сам ён жывы
ды ў магіле жывой,
Скалу непакорнай падпёр галавой.
Успомніў і тут
                                 абавязкі свае,
Не плача,
не просіць,
а песню пяе.
Нібыта ў атаку вядзе за сабой:
— Гэта ёсць наш апошні
І рашаючы бой …
Жывыя ў атаку
                          рвануліся зноў,
Бо клікаў трубач
                          і з магілы байцоў.
…Праходзяць гады,
                          а трубач малады
Ўсё трубіць,
                         бы войска склікае сюды.