Няма на свеце большага гора,
як ведаць, што мёртвыя не ўстаюць.
                                                   …Лягу на зямлю,
                                                      узірнуся ўгору
                                               і буду слухаць, як кулі пяюць.
                                                      Пяюць і пяюць,
                                                        і стогнуць,
                                                        і плачуць
                                                        і сёння
                                               з тым болем, як і заўжды…
Чырвонаармейцам адна ўдача —
пад крыкі “ура” змыкаць рады.
Шмат ужо год у гарматным гуле,
на Зямлі, што заліта крывёй,
шмат ужо год
                               спяваюць
                                                      кулі
і салдаты ідуць у бой!
Мне б узірнуцца
                                                у воблік герояў,
імёны б пачуць іх усіх…

Ды не дайсці к ім
ніякай парою
і не сустрэць ужо іх.
Да брэсцкай зямлі прытулюся
                                                    ў стоме, —
тая ж трава
і гарачы пясок.
Ляжу,
                                        як ляжыць салдат невядомы,
што не сышоў ні на крок.
Пераклад Р. Няхая